Tuesday, February 13, 2007

Kennismaking met het instituut



Diep in shock na eerste schooldag. De luistervaardigheidsles van Adil begint in sneltreinvaart en ik heb een deja-vu aan de allereerste les Arabisch van ustaz Woidich. Arabische woorden vliegen als kannonnen door het elitair gezellige instituutlokaaltje en het nog snellere slecht opgenomen Egyptische nieuws dat door de ruimte schalt, waarvan we geacht worden het te ontcijferen doet me de moed in de schoenen zakken. Deze nieuwe onderwijzer is groots in alle opzichten – zonder moeite dwingt hij met de eerste stap die hij binnen zet een vanzelfsprekende interesse af bij de studenten. Niet alleen is hij langer en breder dan de meeste Egyptenaren, maar hij spreekt met een nog luider geluid dan ik tot nu toe gewend was in Cairo, en zijn postuur lijkt hierdoor het hele lokaal te vullen. Als hij mij aankijkt verbeeld ik me dat zelfs zijn ogen groter worden, terwijl ik me voel verdrinken onder de tafel. Stil zijn. Luisteren. Geen grapjes, alleen als ik ze maak. Geen commentaar, maar goede antwoorden. En dat was slechts vertaalde bodylanguage tussen het weliswaar verstaanbare, maar razendsnelle en keiharde geratel van de Grootheid door. Meest bewonderenswaardig aan deze man, is het feit dat hij het voor elkaar krijgt een gedeelde bewondering van de studenten te bewerkstelligen, waardoor in de pauze slechts oh en ah geroepen werd en ik zeker wist dat hij een eeuwige ihtiram verworven had in deze twee eerste uurtjes.
Thuis gekomen zit ik op het balkon, uitgeput, en vraag me af waar mijn Amsterdamse vierentwintiguursritme is gebleven en waarom ik hier ook al weer ooit aan begonnen was. De gebedsoproep die schijnbaar constant door de straten klinkt is gewenning geworden en ik verbeeld me dat ik er samen met alle moslims een beetje hoop uit put. Egyptenaren bidden overal. Binnen en aan de voet van de moskee, staand met gesloten ogen, naast de bakker op de stoep. Zelfs in de viezige stukjes groen in het midden van de straat waar kleine jochies met de grootste zorgvuldigheid een tapijtje uitrollen, wat, zonder dat ze het merken, een glimlach van aandoenlijkheid op mijn gezicht tovert. Tevreden kijk ik naar mijn gloednieuwe bloemetjes in de plantenbakken op mijn balkon, waar voorheen vieze gescheurde bakken in zaten die als immense asbakken fungeerden. Een hele prestatie, aangezien vrijwel alle bloemenwinkeltjes hier slechts vreselijk kitsche nepbloemstukken aanbieden.
Ik kreeg weer hoop en ging braaf op pad om een Wehr woordenboek te kopen, met als aanlokkelijk vooruitzicht dat het vijf keer zo goedkoop zou zijn als in Nederland. Na een half uur lopen langs de 26 juli brug wenste ik steeds meer dat mijn haarkleur anders was. Elke stap die ik zet draaien twintig hoofden om, volgen mijn pad en houden even op met praten, om vervolgens in een luid volume los te barsten in een stroom van woorden die ik niet wil verstaan. Voor-je-kijken-doorlopen-één-blik-is-al-een-uitnodiging hoor ik de vrouwelijke leiding van het instituut zeggen in hun inburgerende welkomstspeech afgelopen zondag, en herhaal het in mijn hoofd als een mantra.
Te veel mantra na twintig minuten, ik mis voor het eerst een van de duizend ongelijkheden in de hobbelige straten en smak languit op de grond. Ik kijk omhoog, zie de hoofden weer terugkeren naar hun bezigheden, en merk dat niemand me komt helpen opstaan. Ik krabbel boos en gegeneerd op, pak mijn veel te dure Cairo-map en besef dat ik geen idee heb waar ik ben. Vreselijk gefrustreerd staar ik minutenlang naar mijn kaartje en sta op het punt om plan B in te schakelen (net zo lang huilen totdat er iets verandert aan de situatie), als er een Amerikaanse studente passeert die vraagt of ik hulp nodig heb. Hamdu lillah. Als de straten weer kloppen met het boekje in mijn hand herroep ik mijn wereldvredegevoel en aangekomen op bestemming bevestigt de lieve Egyptische boekhandelaar mijn principe dat generaliseren een zonde is en besluit ik de laatste prettige gedachte van de duizenden die vandaag door mijn hoofd schoten vast te houden: Wehr was niet vijf, maar acht keer zo goedkoop als in Nederland!!

No comments: